چهارم: دعا و طلب حوائح را در این روز را به عنوان روزى مبارک مستحبّ دانسته‏اند، و براى این کار در این روز، با جعل و وضع، و افترا، مناقب و فضائلى ساخته‏اند، و دعاهایى چند تلفیق کرده، تعلیم عاصیان نمودند، تا امر ملتبس، و کار مشتبه‏ شود، چنان‏که در خطبه‏اى که در این روز در شهرهاى خود مى‏خوانند، براى هر پیامبر وسیله و شرفى در این روز یاد مى‏کنند مانند خاموش‏شدن آتش نمرود، استقرا سفینه نوح، غرق شدن لشگریان فرعون، و نجات یافتن عیسى از دار یهودیان، چنان‏که جبله مکیّه نقل کرده است که از میثم تمّار شنیدم که فرمود: و الله امّت پسر پیامبر خود را در محرّم در روز دهم به قتل مى‏رسانند، و هرآینه دشمنان حق این روز را روز برکت قرار مى‏دهند، و همانا این کار شدنى است، و در علم خداى تعالى گذشته، و من آن را مى‏دانم به عهدى که از مولایم امیر المومنین علیه السّلام به من رسیده. جبّله مى‏گوید: گفتم: چگونه مردم روز شهادت حسین علیه السّلام را روز برکت قرار مى‏دهند؟ میثم گریست و فرمود: حدیثى جعل مى‏کنند که روز عاشورا روزى‏ است که خداى تعالى توبه آدم را در آن قبول کرد، با اینکه خدا توبه آدم را در ذو الحجة پذیرفت، و گمان مى‏کنند که عاشورا روزى است که خدا یونس را از شکم ماهى بیرون آورد، درحالى‏که خدا در ذو القعده یونس را از شکم ماهى بیرون آورد، و گمان مى‏کنند این روز، روزى است که کشتى نوح بر کوه جودى قرار گرفت، با اینکه این واقعه در روز هیجدهم ذو الحجّه‏ رخ داده، و گمان مى‏کنند روزى است که خدا دریا را براى موسى شکافت، درحالى‏که این حادثه در ربیع الاول بوده است‏ در هر صروت با این همه تصریح و تأکید که در خبر میثم آمده است و در حقیقت از نشانه‏هاى نبوّت و امامت، و دلیل بر حقّانیت طریقه شیعه است، که اینگونه اخبار یقینى را در اختیار گذاشته، و مضمون آن مطابق با واقع‏ محسوس است. از عجایب است که دعایى بر طبق این اکاذیب، تلفیق شده، و در کتابهاى بعضى از بیخبران که غافل بوده‏اند ذکرش به میان آمده و به دست عوام داده شده، و البته خواندن آن دعا بدعت و حرام است و آن دعا این است:

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ سُبْحَانَ اللهِ مِلْ‏ءَ الْمِیزَانِ وَ مُنْتَهَى الْعِلْمِ وَ مَبْلَغَ الرِّضَا وَ زِنَةَ الْعَرْشِ.

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى‏اش همیشگى است، منزّه است خدا به پرى ترازو، و ‌‌نهایت دانش، و سر حدّ خشنودى و وزن‏ عرش

پس از دو سه سطر چنین دارد: ده مرتبه صلوات فرستد و بگوید:

یَا قَابِلَ تَوْبَةِ آدَمَ یَوْمَ عَاشُورَاءَ یَا رَافِعَ إِدْرِیسَ إِلَى السَّمَاءِ یَوْمَ عَاشُورَاءَ یَا مُسَکِّنَ سَفِینَةِ نُوحٍ عَلَى الْجُودِیِّ یَوْمَ عَاشُورَاءَ یَا غِیَاثَ إِبْرَاهِیمَ مِنَ النَّارِ یَوْمَ عَاشُورَاءَ...

اى پذیرنده توبه آدم در روز عاشورا، اى بالا برنده ادریس به آسمان در روز عاشورا، اى آرام‏دهنده کشتى نوح بر جودى در روز عاشورا، اى فریادرس ابراهیم از آتش در روز عاشورا..

شک نیست که این دعا را یکى از ناصبیهاى مدینه، یا خوارج مسقط یا امثال اینها جعل کرده و با این جعل کردن ظلم بنى امیه را به کمال‏ رسانده، پایان تلخیص کلام صاحب کتاب شفاء الصدور در هر صورت در پایان روز عاشورا سزاوار است یاد کردن حال اهل حضرت‏ سید الشهدا علیه السّلام و دختران و اطفال آن حضرت که در این وقت، در سرزمین کربلا اسیر دشمنان گشته، و به حزن و گریه مشغول بودند و مصائبى‏ بر ایشان گذشت، که در خاطر هیچ آفریده‏اى خطور نکند، و قلم را تاب نوشتن آن نباشد. و چه نیکو سروده هرکه سروده:

فاجِعَةٌ اِنْ اَرَدْتُ اَکْتُبُها مُجْمَلَةً ذِکْرَةً لِمُدِّکِرٍ

فاجعه‏اى است اگر بخواهم آن را بنویسم به صورت اجمال براى یادآورى یادآوران

جَرَتْ دُمُوعى فَحالَ حائِلُها ما بَیْنَ لَحْظِ الْجُفُونِ وَالزُّبُرِ

اشکم روان شود، پس پرده گردد میان نگاه چشمها و صفحات کتاب

وَقالَ قَلْبى بُقْیا عَلَىَّ فَلا وَاللهِ ما قَدْ طُبِعْتُ مِنْ حَجَرٍ

دلم گوید بر من رحمى که سوگند به خدا من از سنگ سرشته نشدم

بَکَتْلَهَاالاْرْضُوَالسَّماءُوَما بَیْنَهُما فى مَدامِعٍ حُمُرٍ

بر آن مصیبت زمین و آسمان گریست و هرچه ما بین آن دو مى‏باشد گریه‏اى خونبار

من از تحریر این غم ناتوانم که تصویرش زده آتش بجانم

ترا طاقت نباشد از شنیدن شنیدن کى بود مانند دیدن