بخش دوم: در زیارت امامزادگان عظام: که قبورشان محلّ فیوضات و برکات، و موضع نزول رحمت و عنایات‏ الهیّه است، و علماى اعلام به استحباب زیارت قبور ایشان تصریح فرموده‏اند. و بحمد الله تعالى در اکثر شهرهاى شیعه قبورشان موجود، بلکه در روستاها و بیابانها، و اطراف کوهها و درّه‏ها، پیوسته پناهگاه درماندگان، و مأواى واماندگان‏ و پناه ستمدیدگان، و موجب تسلّى دلهاى پژمردگان بوده است. و تا روز قیامت خواهد بود، و از بسیارى از ایشان کرامات‏ و خوارق عادات مشاهده شده. ولى پوشیده نماند که امامزاده‏اى که انسان، با اطمینان خاطر، به خاطر درک فیوضات، و زدودن رنجها و غصه‏ها، به جانب قبر شریفش، بار سفر ببندد، و شدّ رحال کند، باید نسبت به او دو مطلب را رعایت کند، آنگاه‏ به قصد زیارت حرکت کند. اول: جلالت مقام، و عظمت شأن صاحب آن مرقد، علاوه بر شرافت نسب او، که این دو معنا، از کتابهاى حدیث و انساب [علم نسب‏شناسى] و تاریخ شناخته مى‏شود. دوم: معلوم بودن قبر آن سیّد جلیل و صحت‏ نسبت قبر به او، و زمینه جمع بین این دو مطلب بسیار کم است. و ما در کتاب «هدیة الزائر» به ذکر جمعى از ایشان اشاره‏ کرده‏ایم. و در کتاب «نفثة المصدور» و «منتهى الآمال» اشاره به محسن بن حسین علیه السّلام نمودیم، و چون در این کتاب گنجایش‏ ذکر نیست، تنها به ذکر دو نفر از ایشان اکتفا مى‏نماییم