نمازى است که بسیارى از علما مانند شیخ مفید و شیخ طوسى و سیّد ابن طاووس و دیگران آن را از حضرت صادق علیه السّلام نقل کردهاند، و کیفیت آن موافق روایت سیّد چنین است: هرگاه برایت به خداى عزّ و جلّ حاجت مهمى روى دهد سه روز پىدرپى که چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه باشد، روزه بگیر، و چون روز جمعه شود غسل کن، و جامه نو و پاکیزه بپوش، و به بامى که بلندترین بامهاى خانهات باشد بالا رو، و دو رکعت نماز بخوان، سپس دستها را به سوى آسمان بلند کن و بگو:
اَللّهُمَّ اِنّى حَلَلْتُ بِساحَتِکَ لِمَعْرِفَتى بِوَحْدانِیَّتِکَ وَ صَمَدا نِیَّتِکَ وَ اَنَّهُ لا قادِراً عَلى قَضآءِ حاجَتى غَیْرُکَ وَ قَدْ عَلِمْتُ یا رَبِّ اَنَّهُ کُلَّما تَظاهَرَتْ نِعْمَتُکَ عَلَىَّ اشْتَدَّتْ فاقَتى اِلَیْکَ وَ قَدْ طَرَقَنى هَمُّ کَذا وَ کَذا
خدایا به خاطر معرفتم به یگانگىات و بىنیازىات به آستانت فرود آمدم و هم اینکه توانایى بر برآوردن حاجتم جز تو نیست، و من دانستهام اى پروردگارم هر زمان نعمتت پىدرپى به من رسیده، نیازم به تو سختتر گشته، اینک اندوه ناشى و مرا درهم کوبیده است از چنین و چنان
و به جاى چنین و چنان، حاجت خود را ذکر نماید
وَ اَنْتَ بِکَشْفِهِ عالِمٌ غَیْرُ مُعَلَّمٍ واسِعٌ غَیْرُ مُتَکَلِّفٍ فَاَسْئَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذى وَضَعْتَهُ عَلَى الْجِبالِ فَنُسِفَتْ وَ وَضَعْتَهُ عَلَى السَّمواتِ فَانْشَقَّتْ وَ عَلى النُّجُومِ فَانْتَثَرَتْ وَ عَلَى الاَْرْضِ فَسُطِحَتْ وَ اَسْئَلُکَ بِالْحَقِّ الَّذى جَعَلْتَهُ عِنْدَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ عِنْدَ عَلِىٍّ وَ الْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ وَ عَلِىٍّ وَ مُحَمَّدٍ وَ جَعْفَرٍ وَ مُوسى وَ عَلِىٍّ وَ مُحَمَّدٍ وَ عَلِىٍّ وَالْحَسَنِ وَ الْحُجَّةِ عَلَیْهِمُ السَّلامُ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ اَهْلِ بَیْتِهِ وَ اَنْ تَقْضِىَ لى حاجَتى وَ تُیَسِّرَلى عَسیرَها وَ تَکْفِیَنى مُهِمَّها فَاِنْ فَعَلْتَ فَلَکَ الْحَمْدُ وَ اِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَلَکَ الْحَمْدُ غَیْرُ جآئِرٍ فى حُکْمِکَ وَلا مُتَّهَمٍ فى قَضآئِکَ وَلاحآئِفٍ فى عَدْلِکَ
و تو به برطرف نمودنش دانایى بىآنکه دانشت را از دیگرى گرفته باشى، و توانایى بدون هیچگونه مشقّتى، از تو مىخواهم به حق نامت، که بر کوه نهادى پس در هم کوبیده شد، و بر آسمانها نهادى، پس شکافته شدند، و بر ستارگان پس پراکنده شدند، و بر زمین پس گسترده شد، و از مىخواهم به حقى که قرار دادى نزد محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) و حسن و حسین و على و محمّد و جعفر و موسى و على و محمّد و على و حسن و حجّت (درود خدا بر ایشان) اینکه درود فرستى بر محمّد و اهل بیتش، و حاجتم را برآوردى، و دشوارش را آسان نمایى، و مهمّش را کفایتم کنى، پس اگر عنایت کردى تو را ستایش، و اگر مرحمت نفرمودى باز هم تو را ستایش، که تو در حکم خود ستمکار نیستى، و در داورىات منتهمّ نمىباشى، و در عدالتت ستمکننده نیستى
صورت خود را به زمین مىچسبانى و مىگویى:
اَللّهُمَّ اِنَّ یُونُسَ بْنَ مَتّى عَبْدُکَ دَعاکَ فى بَطْنِ الْحُوتِ وَ هُوَ عَبْدُکَ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ وَ اَنَا عَبْدُکَ اَدْعُوکَ فَاسْتَجِبْ لى
خدایا به درستى که یونس بن متّى بندهات، تو را در شکم ماهى خواند، و او بنده تو بود، پس دعایش را مستجاب نمودى، و من بنده توام، تو را مىخوانم، دعایم را مستجاب کن
