سیّد ابن طاووس، در کتاب مهج الدّعوات، از سعید بن ابى الفتح قمى، ساکن در شهر واسط، نقل کرده: مرا بیمارى عظیمى‏ بود، که طبیبان از علاجش عاجز بودند، پدرم مرا به دار الشفاء برد، و طبیبان و ساعور را که پیشرو مسیحیان در طب بود، براى معالجه‏ من گرد آورد، آنان اندیشه کردند، و گفتند: این بیمارى را کسى غیر خدا نمى‏تواند علاج کند، از این سخن شکسته دل، و غمناک‏ شدم، کتابى از کتابهاى پدرم را برداشتم، که چیزى از آن را مطالعه کنم، در پشت آن کتاب این نوشته را دیدم: از حضرت‏ صادق علیه السّلام روایت شده: پیامبر صلّى الله علیه و آله فرمود: هرکه دچار مرضى باشد، پس از نماز صبح چهل بار بگوید:

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ اَلْحَمُدللهِ رَبِّ الْعالَمینَ حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ تَبارَکَ اللهُ اَحْسَنُ الْخالِقینَ وَلا حَوْلَ وَلاقُوَّةَ اِلّا بِاللهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى‏اش همیشگى است، ستایش خداى را پروردگار جهانیان، خدا ما را بس است، و چه نیکو وکیلى است، پاک و منزّه است خدا، بهترین آفریدگان، و جنبش و نیرویى نیست جز به خداى والاى بزرگ

و به موضع بیمارى بمالد از آن صحّت مى‏یابد، و حضرت عزّت او را شفا بخشد، من صبر کردم، چون صبح شد، فریضه را بجا آوردم، و چهل‏ بار این دعا را خواندم، و با دست خود بر آن موضع مالیدم، در نتیجه خداى تعالى آن بیمارى را از من برطرف کرد، ولى‏ مى‏ترسیدم مبادا بیمارى بازگردد، تا سه روز به انتظار بودم بازنگشت، پس از آن پدرم را از این واقعه باخبر ساختم‏ شکر خدا کرد، و براى یکى از اطبّا که اهل کتاب بود نقل کرد، آن طبیب نزد من آمد، و دید بیمارى برطرف شده، در همان‏ حال مسلمان شد، و کلمه شهادت اشهد ان لا اله الا الله و اشهد انّ محمّد رسول الله گفت، و اسلامش نیکو گردید