المناجات الرابعة: مناجاة الرّاجین

مناجات چهارم: رازونیاز امیدواران

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى‏اش همیشگى است

یَا مَنْ إِذَا سَأَلَهُ عَبْدٌ أَعْطَاهُ وَ إِذَا أَمَّلَ مَا عِنْدَهُ بَلَّغَهُ مُنَاهُ وَ إِذَا أَقْبَلَ عَلَیْهِ قَرَّبَهُ وَ أَدْنَاهُ وَ إِذَا جَاهَرَهُ بِالْعِصْیَانِ سَتَرَ عَلَى ذَنْبِهِ وَ غَطَّاهُ وَ إِذَا تَوَکَّلَ عَلَیْهِ أَحْسَبَهُ وَ کَفَاهُ إِلَهِی مَنِ الَّذِی نَزَلَ بِکَ مُلْتَمِسا قِرَاکَ فَمَا قَرَیْتَهُ وَ مَنِ الَّذِی أَنَاخَ بِبَابِکَ مُرْتَجِیا نَدَاکَ فَمَا أَوْلَیْتَهُ أَ یَحْسُنُ أَنْ أَرْجِعَ عَنْ بَابِکَ بِالْخَیْبَةِ مَصْرُوفا وَ لَسْتُ أَعْرِفُ سِوَاکَ مَوْلًى بِالْإِحْسَانِ مَوْصُوفا کَیْفَ أَرْجُو غَیْرَکَ وَ الْخَیْرُ کُلُّهُ بِیَدِکَ وَ کَیْفَ أُؤَمِّلُ سِوَاکَ وَ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ لَکَ أَ أَقْطَعُ رَجَائِی مِنْکَ وَ قَدْ أَوْلَیْتَنِی مَا لَمْ أَسْأَلْهُ مِنْ فَضْلِکَ أَمْ تُفْقِرُنِی إِلَى مِثْلِی وَ أَنَا أَعْتَصِمُ بِحَبْلِکَ یَا مَنْ سَعَدَ بِرَحْمَتِهِ الْقَاصِدُونَ وَ لَمْ یَشْقَ بِنَقِمَتِهِ الْمُسْتَغْفِرُونَ،

اى آن‏که هرگاه بنده‏اى از او بخواهد عطایش کند، و هرگاه چیزى را که نزد اوست آرزو کند به آرزویش برساند، و زمانى که به او روى آور مقرّب و نزدیکش کند، و گاهى که تظاهر به گناه کند گناهش را پرده‏پوشى نماید، و آنگاه که بر او توکل نماید او را بس باشد و کفایت کند، خداى من کیست که بر آستانت وارد شده و خواهان مهمان‏پذیرى‏ات باشد و تو از او پذیرایى نکرده باشى، و کیست که مرکب حاجت را با امید به‏ سخاوتت به درگاهت خوابانده باشد و تو احسانش ننموده باشى آیا خوشایند است که از درگاهت با محرومیت بازگردم، درحالى‏که جز تو سرورى که به‏ احسان متصّف باشد نشناسم، چگونه به غیر تو امید بندم درحالى‏که هر خوبى به دست توست، و چگونه جز تو را آرزو کنم درحالى‏که‏ آفرینش و فرمان خاص تو است، آیا امیدم را از تو ببرم درحالى‏که از روى احسان آنچه که از تو نخواستم به من عطا فرمودى‏ یا آیا به مانند خودم محتاج مى‏کنى درحالى‏که به رشته محکمت چنگ مى‏زنم، اى آن‏که قصدکنندگان به رحمتش خوشبخت شدند، و آمرزش‏ خواهان به انتقامش بدبخت نشدند

کَیْفَ أَنْسَاکَ وَ لَمْ تَزَلْ ذَاکِرِی وَ کَیْفَ أَلْهُو عَنْکَ وَ أَنْتَ مُرَاقِبِی إِلَهِی بِذَیْلِ کَرَمِکَ أَعْلَقْتُ یَدِی وَ لِنَیْلِ عَطَایَاکَ بَسَطْتُ أَمَلِی فَأَخْلِصْنِی بِخَالِصَةِ تَوْحِیدِکَ وَ اجْعَلْنِی مِنْ صَفْوَةِ عَبِیدِکَ یَا مَنْ کُلُّ هَارِبٍ إِلَیْهِ یَلْتَجِئُ وَ کُلُّ طَالِبٍ إِیَّاهُ یَرْتَجِی یَا خَیْرَ مَرْجُوٍّ وَ یَا أَکْرَمَ مَدْعُوٍّ وَ یَا مَنْ لا یُرَدُّ سَائِلُهُ [یَرُدُّ سَائِلَهُ‏] وَ لا یُخَیَّبُ آمِلُهُ [یُخَیِّبُ آمِلَهُ‏] یَا مَنْ بَابُهُ مَفْتُوحٌ لِدَاعِیهِ وَ حِجَابُهُ مَرْفُوعٌ لِرَاجِیهِ أَسْأَلُکَ بِکَرَمِکَ أَنْ تَمُنَّ عَلَیَّ مِنْ عَطَائِکَ بِمَا تَقِرُّ [تَقَرُّ] بِهِ عَیْنِی وَ مِنْ رَجَائِکَ بِمَا تَطْمَئِنُّ بِهِ نَفْسِی وَ مِنَ الْیَقِینِ بِمَا تُهَوِّنُ بِهِ عَلَیَّ مُصِیبَاتِ الدُّنْیَا وَ تَجْلُو بِهِ عَنْ بَصِیرَتِی غَشَوَاتِ الْعَمَى بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

چگونه فراموشت کنم که همیشه به یادم بوده‏اى، و چگونه از تو غافل شوم که تو نگهبانم هستى، خداى من دستم را به دامن کرمت آویختم، و براى رسیدن به عطایت سفره آرزویم را گستردم، مرا به خلوص توحیدت خالص کن، و از بندگان برگزیده‏ات قرار ده، اى آن‏که هر گریزانى به او پناه مى‏جوید، و هر جوینده‏اى به او امید مى‏بندد، اى بهترین امیدبخش، اى کریم‏‌ترین خوانده، اى آن‏که پرسنده‏اش برگردانده نشود، و آرزومندش محروم نگردد، اى آن‏که در رحمتش به روى خوانندگان باز است، و پرده درگاهش براى امیدواران گشوده است، از تو مى‏خواهم به بزرگواریت‏ که ببخشى از عطاى خود بر من آنچنان‏که دیده‏ام به آن روشن شود، و از امید به تو سرشارم سازى به اندازه‏اى که نهادم آرامش یابد، و از یقین‏ آنچنان بر من منّت نهى که با آن ناگواریهاى دنیا را برایم آسان نمایى، و با آن از دیدگانم دلم پرده‏هاى نابینایى را برگیرى‏ به مهربانى‏ات اى مهربان‏‌ترین مهربانان