شب نیمه ماه رجب: شب شریفى است، و در آن چند عمل مستحبّ است: اوّل: غسل کردن. دوّم: شب زنده‏دارى به عبادت، چنان‏که علامه مجلسى فرموده. سوّم: زیارت حضرت سید الشّهدا علیه السّلام‏ چهارم: شش رکعت نماز به کیفیتى که در اعمال شب سیزدهم گذشت. پنجم: سى رکعت نماز که در هر رکعت سوره «حمد» و ده مرتبه‏ سوره «قل هو الله احد» خوانده شود، و این نماز را سیّد ابن طاووس با فضیلت بسیار از رسول خدا صلى الله علیه و آله روایت کرده. ششم: دوازده‏ رکعت نماز، هر دو رکعت با یک سلام، و در هر رکعت، هر یک از سوره‏هاى «حمد» و «توحید» و «فلق» و «ناس» و «ایة الکرسى» و «قدر» را چهار مرتبه بخواند، و پس از سلام چهار مرتبه بگوید:

اللهُ اللهُ رَبِّی لا أُشْرِکُ بِهِ شَیْئا وَ لا أَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ وَلِیّا

خدایا خدایا، پروردگارا چیزى را شریک او نسازم، و جز او سرپرستى نگیردم

سپس هر دعایى که مى‏خواهد بخواند. سیّد این نماز را به این صورت از امام صادق علیه السّلام روایت کرده، ولى شیخ در کتاب «مصباح» فرموده: که داود بن سرحان از امام‏ صادق علیه السّلام روایت کرده: در شب نیمه رجب دوازده رکعت نماز به جا مى‏آورى، در هر رکعت بعد از سوره «حمد» یک سوره‏ خوانده، و هنگامى‏که از نماز فراغت یافتى، هر یک از سوره‏هاى «حمد»، «قل اعوذ بربّ الفلق» و «قل اعوذ بربّ النّاس» و «قل هو الله احد» و «ایة الکرسى» را چهار مرتبه قرائت مى‏کنى، و پس از آنچهار مرتبه مى‏گویى:

سُبْحَانَ اللهِ وَ الْحَمْدُ للهِ وَ لا إِلَهَ اِلّا اللهُ وَ اللهُ أَکْبَرُ

منزّه است خدا و سپاس خاص اوست و معبودى جز او نیست و او بزرگ‌تر از هر وصفى است

پس می‌خوانی:

اللهُ اللهُ رَبِّی لا أُشْرِکُ بِهِ شَیْئا وَ مَا شَاءَ اللهُ لا قُوَّةَ اِلّا بِاللهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ.

خدایا خدایا پروردگارا چیزى را شریک او نسازم، و هرچه او خواهد شود نیرویى نیست جز خداى بر‌تر و بزرگ

و همچنین در شب بیست‏وهفتم مثل این عمل را به جا مى‏آورى. روز نیمه رجب: روز مبارکى است، و در آن چند عمل مستحب است: اوّل: غسل کردن، دوّم: زیارت حضرت سیّد الشهداء علیه السّلام، زیرا از ابن ابى نصر نقل شده که گفت: از حضرت‏ رضا علیه السّلام پرسیدم، امام حسین علیه السّلام، را در کدام ماه زیارت کنیم؟ فرمود: در نیمه رجب و تمام ماه شعبان. سوّم: نماز سلمان به کیفیتى که در اعمال روز اوّل گذشت. چهارم: چهار رکعت نماز بخواند، و پس از سلام دست به‏ دعا بردارد و بگوید:

اللهُمَّ یَا مُذِلَّ کُلِّ جَبَّارٍ وَ یَا مُعِزَّ الْمُؤْمِنِینَ أَنْتَ کَهْفِی حِینَ تُعْیِینِی الْمَذَاهِبُ وَ أَنْتَ بَارِئُ خَلْقِی رَحْمَةً بِی وَ قَدْ کُنْتَ عَنْ خَلْقِی غَنِیّا وَ لَوْ لا رَحْمَتُکَ لَکُنْتُ مِنَ الْهَالِکِینَ وَ أَنْتَ مُؤَیِّدِی بِالنَّصْرِ عَلَى أَعْدَائِی وَ لَوْ لا نَصْرُکَ إِیَّایَ لَکُنْتُ مِنَ الْمَفْضُوحِینَ یَا مُرْسِلَ الرَّحْمَةِ مِنْ مَعَادِنِهَا وَ مُنْشِئَ الْبَرَکَةِ مِنْ مَوَاضِعِهَا یَا مَنْ خَصَّ نَفْسَهُ بِالشُّمُوخِ وَ الرِّفْعَةِ فَأَوْلِیَاؤُهُ بِعِزِّهِ یَتَعَزَّزُونَ وَ یَا مَنْ وَضَعَتْ لَهُ الْمُلُوکُ نِیرَ الْمَذَلَّةِ عَلَى أَعْنَاقِهِمْ فَهُمْ مِنْ سَطَوَاتِهِ خَائِفُونَ أَسْأَلُکَ بِکَیْنُونِیَّتِکَ الَّتِی اشْتَقَقْتَهَا مِنْ کِبْرِیَائِکَ وَ أَسْأَلُکَ بِکِبْرِیَائِکَ الَّتِی اشْتَقَقْتَهَا مِنْ عِزَّتِکَ وَ أَسْأَلُکَ بِعِزَّتِکَ الَّتِی اسْتَوَیْتَ بِهَا عَلَى عَرْشِکَ فَخَلَقْتَ بِهَا جَمِیعَ خَلْقِکَ فَهُمْ لَکَ مُذْعِنُونَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ.

اى خوارکننده هر ستمگر سرکش، از عزّت‏بخش مؤمنان، تویى پناهگاه من آن هنگام که دیدگاه‏ها و روشها مرا عاجز سازند و تویى پدیدآورنده جسم و جانم از روى مهر و رحمت، درحالى‏که از آفریدن من بى‏نیاز بودى، و اگر رحمت تو نبود هرآینه از هلاک‏شدگان‏ بودم، و تویى تأیید کننده من در پیروزى بر دشمنانم، و اگر یارى تو نبود، هرآینه از رسواشدگان‏ بودم، اى فرستنده رحمت از سرچشمه‏هایش، و پدید آورنده برکت از جاهایش، اى آن‏که‏ هستى‏اش را به ‌‌نهایت بزرگى و بلندى خاص ساخته، س دوستانش به عزت او عزیز مى‏شوند، اى آن‏که پادشاهان در برابرش یوغ خوارى بر گردن نهاده‏اند در نتیجه از حملات انتقام‏جویانه‏اش در هراسند، از تو مى‏خواهم به حق وجودت که‏ آن را از کبریایت برون ساختى، و از تو مى‏خواهم به حق کبریایت که آن را از عزّتت برگرفتى و از تو مى‏خواهم به حق عزّتت که با آن بر حکومت هستى چیره گشتى و با آن همه آفریدگانت را آفریدى، در نتیجه همه آنان بر هستى‏ات اعتراف دارند، که بر محمّد و اهل بیتش درود فرستى