بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ( ١ )

قسم به فرشتگانی که (جان کافران را) به سختی بگیرند.

وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ( ٢ )

قسم به فرشتگانی که (جان اهل ایمان را) به آسایش و نشاط ببرند.

وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ( ٣ )

و قسم به فرشتگانی که با کمال سرعت (فرمان حق را) انجام دهند.

فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ( ٤ )

قسم به فرشتگانی که (درنظم عالم) بر هم سبقت گیرند.

فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ( ٥ )

قسم به فرشتگانی که (به فرمان حق) به تدبیر نظام خلق می‌کوشند (که قیامتی و حشری خواهد آمد).

يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ( ٦ )

روزی که آن لرزاننده (یعنی نفخه صور الهی، جهان را) بلرزاند.

تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ( ٧ )

و لرزاننده دیگر (یعنی نفخه صور دیگر) از پی آن در آید.

قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ( ٨ )

در آن روز سخت دلهای برخی مضطرب و هراسان شود.

أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ( ٩ )

که (از ترس) چشمها به زیر افکنند.

يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ ( ١٠ )

(مردم غافل دنیا) گویند: آیا ما پس از مرگ باز زندگانی دیگری خواهیم یافت؟

أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ( ١١ )

چگونه چون مردیم و استخوان ما پوسید زنده خواهیم شد؟

قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ( ١٢ )

و گویند: در این صورت که دیگر بار زنده شویم بسی زیانکار خواهیم بود.

فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ( ١٣ )

جز یک صدای مهیب (که در صور اسرافیل کنند) نشنوند.

فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ( ١٤ )

و ناگاه همه از خاک بر شوند و به صحرای قیامت رهسپار گردند.

هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَىٰ ( ١٥ )

آیا خبر موسی عمران به تو رسیده؟

إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ( ١٦ )

آن گاه که خدایش او را در وادی مقدس طوی (قرب طور) ندا کرد.

اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ ( ١٧ )

که به سوی فرعون برو که او سخت به راه طغیان رفته است.

فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَىٰ أَنْ تَزَكَّىٰ ( ١٨ )

پس بگو: میل داری که (از پلیدی خود پرستی و شرک) پاک و پاکیزه شوی؟

وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ ( ١٩ )

و تو را به راه خدا هدایت کنم تا بترسی (و به درگاه عظمت و قدرت او خاشع و فروتن شوی).

فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ ( ٢٠ )

پس آن آیت و معجزه بزرگتر را به او نمود.

فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ ( ٢١ )

فرعون تکذیب و نافرمانی کرد.

ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ ( ٢٢ )

از آن پس (که معجزه موسی دید) باز روی از حق بگردانید و (برای دفع موسی) به جهد و کوشش برخاست.

فَحَشَرَ فَنَادَىٰ ( ٢٣ )

پس (با رجال بزرگ دربار خود) انجمن کرد و ندا داد.

فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ ( ٢٤ )

و گفت: منم خدای بزرگ شما.

فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ ( ٢٥ )

خدا هم او را به عقاب دنیا و آخرت گرفتار کرد.

إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشَىٰ ( ٢٦ )

تا به هلاکت او اهل ترس از خدا عبرت گیرند.

أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا ( ٢٧ )

آیا بنای شما آدمیان استوارتر است یا بنای آسمان بلند که خدا آفرید؟

رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ( ٢٨ )

که سقفی بس بلند و محکم بنیان در کمال زیبایی استوار ساخت.

وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ( ٢٩ )

و شامش را تیره و روزش را روشن گردانید.

وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا ( ٣٠ )

و زمین را پس از آن بگسترانید.

أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ( ٣١ )

و از آن آب و گیاه پدید آورد.

وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ( ٣٢ )

و کوهها را بر روی آن استوار ساخت.

مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ( ٣٣ )

تا (از آن آب و گیاه که از بیابان و کوه بر انگیزد) قوت شما و چهارپایانتان بر آید.

فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ ( ٣٤ )

پس چون آن واقعه بزرگ (و حادثه عظیم قیامت) پدید آید.

يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَىٰ ( ٣٥ )

در آن روز آدمی هر چه کرده به یاد آرد.

وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرَىٰ ( ٣٦ )

و دوزخ برای بینندگان آشکار شود.

فَأَمَّا مَنْ طَغَىٰ ( ٣٧ )

پس هر کس (از حکم شرع خدا) سرکش و طاغی شد.

وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ( ٣٨ )

و زندگی دنیا را برگزید.

فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ( ٣٩ )

دوزخ جایگاه اوست.

وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ ( ٤٠ )

و هر کس از حضور در پیشگاه عزّ ربوبیت بترسید و از هوای نفس دوری جست.

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ( ٤١ )

همانا بهشت منزلگاه اوست.

يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ( ٤٢ )

از تو سؤال کنند که قیامت کی بر پا شود؟

فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْرَاهَا ( ٤٣ )

تو را چه کار است دیگر که از آن به یاد آری؟ (بسیار یاد آور شدی و منکران از تو نپذیرفتند).

إِلَىٰ رَبِّكَ مُنْتَهَاهَا ( ٤٤ )

کار آن ساعت به خدای تو منتهی شود.

إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشَاهَا ( ٤٥ )

تو را جز این نباشد که اهل ایمان را هر کس از یاد آن روز هراسان می‌شود به اهوال آن روز آگاه سازی.

كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا ( ٤٦ )

چون آن روز را مردم ببینند گویی همه عمر دنیا شامگاهی یا چاشتگاهی بیش نبوده است.