بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ ( ١ )

هنگامی که آسمان شکافته شود.

وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ ( ٢ )

و هنگامی که ستارگان آسمان فرو ریزند.

وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ( ٣ )

و هنگامی که آب دریاها روان گردد (تا به هم پیوسته همه یک دریا شود).

وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ( ٤ )

و هنگامی که قبرها زیر و رو شود (و خلایق از آنها بر انگیخته شوند).

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ( ٥ )

آن هنگام است که هر شخصی به هر چه مقدّم و مؤخّر انجام داده همه را بداند (شاید مراد از مقدم عملی است که پیش از رفتن از دنیا برای آخرت به جای آورده، و مؤخر آن اعمالی که پس از مرگ به او می‌رسد مانند باقیات صالحات و اعمال خیری که وصیت کرده و وقف و صدقات جاری و فرزند صالح یا کتاب علمی و سنّت حسنه).

يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ ( ٦ )

ای انسان، چه باعث شد که به خدای کریم بزرگوار خود مغرور گشتی (و نافرمانی او کردی).

الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ ( ٧ )

آن خدایی که تو را به وجود آورد و به صورتی تمام و کامل بیاراست و به اعتدال (اندام و تناسب قوا) برگزید.

فِي أَيِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَكَّبَكَ ( ٨ )

و حال آنکه به هر صورتی که خواستی (جز این صورت زیبا هم) خلق توانستی کرد.

كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ ( ٩ )

چنین نیست (که شما کافران پنداشتید که معاد و قیامتی نیست) بلکه شما (از جهل) روز جزا را تکذیب می‌کنید.

وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ ( ١٠ )

البته نگهبانها بر (مراقبت احوال) شما مأمورند.

كِرَامًا كَاتِبِينَ ( ١١ )

که آنها نویسندگان (اعمال شما و فرشته) مقرب خدایند.

يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ( ١٢ )

شما هر چه کنید همه را می‌دانند.

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ ( ١٣ )

همانا نیکو کاران عالم در بهشت پر نعمت متنعّمند.

وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ ( ١٤ )

و بدکاران در آتش دوزخ معذبند.

يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ ( ١٥ )

روز جزا به آن دوزخ در افتند.

وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ ( ١٦ )

و هیچ از آن آتش دور نتوانند بود.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ( ١٧ )

و تو چگونه به روز با عظمت جزا (ای بشر امروز کاملا) آگاه توانی شد؟

ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ( ١٨ )

باز هم عظمت آن روز جزا را چگونه توانی دانست؟

يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَيْئًا ۖ وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ( ١٩ )

آن روز هیچ کس برای کسی قادر بر هیچ کار نیست و تنها حکم و فرمان در آن روز با خدای یکتاست.