بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ ( ١ )

هنگامی که آسمان شکافته شود.

وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ( ٢ )

و به فرمان حق گوش فرا دارد و البته سزد که فرمان او پذیرد.

وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ ( ٣ )

و هنگامی که زمین وسیع و منبسط شود.

وَأَلْقَتْ مَا فِيهَا وَتَخَلَّتْ ( ٤ )

و هر چه در درون دل پنهان داشته (از مردگان و گنجها و معادن) همه را به کلی بیرون افکند و تهی گردد.

وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ( ٥ )

و به فرمان خدا گوش فرا دهد د البته سزد که فرمان او پذیرد (در آن هنگام قیامت بر پا شود).

يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ ( ٦ )

ای انسان البته با هر رنج و مشقت (در راه طاعت و عبادت حق بکوش که) عاقبت حضور پروردگار خود می‌روی.

فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ ( ٧ )

اما آن کس که (در آن روز) نامه اعمالش به دست راست دهند.

فَسَوْفَ يُحَاسَبُ حِسَابًا يَسِيرًا ( ٨ )

آن کس بسیار حسابش آسان کنند.

وَيَنْقَلِبُ إِلَىٰ أَهْلِهِ مَسْرُورًا ( ٩ )

و او به سوی کسان و خویشانش (در بهشت) مسرور و شادمان خواهد رفت.

وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ ( ١٠ )

و اما آن کس که نامه اعمالش را از پشت سر (به دست چپ) دهند.

فَسَوْفَ يَدْعُو ثُبُورًا ( ١١ )

او بر هلاک خود آه و فریاد حسرت بسیار کند.

وَيَصْلَىٰ سَعِيرًا ( ١٢ )

و به آتش سوزان دوزخ در افتد.

إِنَّهُ كَانَ فِي أَهْلِهِ مَسْرُورًا ( ١٣ )

که او میان کسانش بسیار مغرور و مسرور بود.

إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ يَحُورَ ( ١٤ )

و گمان کرد که ابدا (به سوی خدا) باز نخواهد گشت.

بَلَىٰ إِنَّ رَبَّهُ كَانَ بِهِ بَصِيرًا ( ١٥ )

بلی خدا به احوال و اعمال او کاملا آگاه است.

فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ ( ١٦ )

چنین نیست (که خدا از فعل مخلوقش آگه نباشد) قسم به شفق (و روشنی او وقت غروب، هنگام نماز مغرب).

وَاللَّيْلِ وَمَا وَسَقَ ( ١٧ )

و قسم به شب تار و آنچه در خود گرد آورده (و در دل شب خزیده و آرام گرفته).

وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ ( ١٨ )

و قسم به ماه تابان هنگام بدر که تمام فروزان شود.

لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ ( ١٩ )

(قسم به این امور) که شما حوال گوناگون و حوادث رنگارنگ (از نخستین خلقت تا مرگ و برزخ و ورود به بهشت و دوزخ) خواهید یافت.

فَمَا لَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ ( ٢٠ )

پس کافران از چه رو ایمان نمی‌آورند؟

وَإِذَا قُرِئَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنُ لَا يَسْجُدُونَ ۩ ( ٢١ )

و چون بر آنان آیات قرآن تلاوت شود سجده حق نمی‌کنند؟

بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُكَذِّبُونَ ( ٢٢ )

بلکه آن مردم کافر (قرآن خدا را) تکذیب می‌کنند.

وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُوعُونَ ( ٢٣ )

و خدا به آنچه در دل پنهان می‌دارند (از خود آنها) داناتر است.

فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ( ٢٤ )

پس آنها را به عذاب دردناک (دوزخ) بشارت ده.

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ ( ٢٥ )

مگر آنان که ایمان آرند و نیکوکار شوند که آنها را اجری بی منّت و ثوابی بی نهایت (در بهشت جاودانی) خواهد بود.