بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَالْفَجْرِ ( ١ )

قسم به صبحگاه (هنگامی که خدا جهان را به نور خورشید تابان روشن می‌سازد).

وَلَيَالٍ عَشْرٍ ( ٢ )

و قسم به ده شب (اول ذیحجه که بندگان خدا به دعا و ذکر مشغولند).

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ( ٣ )

قسم به حق جفت (که کلیه موجودات عالم است) و به حقّ فرد (که ذات یکتای خداست).

وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ( ٤ )

و قسم به شب تار هنگامی که برود.

هَلْ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ ( ٥ )

آیا در این امور که (قسم به آنها یاد شد) نزد اهل خرد لیاقت سوگند نیست؟

أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ( ٦ )

آیا ندیدی که خدای تو با عاد (قوم هود) چه کرد؟

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ( ٧ )

و نیز به اهل شهر ارم (یا قوم ارم) که صاحب قدرت و عظمت بودند چگونه کیفر داد؟

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ( ٨ )

در صورتی که مانند آن شهری (در استحکام و بزرگی و تنعّم) در بلاد عالم ساخته نشده بود.

وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ( ٩ )

و نیز به قوم ثمود که در دل آن وادی سنگ را شکافته و کاخها بر خود از سنگ می‌ساختند چه کیفر سخت داد؟

وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ( ١٠ )

و نیز فرعون (و فرعونیان) را که صاحب قدرت و سپاه بسیار بود (چگونه به دریای هلاک غرق نمود).

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ( ١١ )

آنان که در روی زمین ظلم و طغیان کردند.

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ( ١٢ )

و بسیار فساد و فتنه انگیختند.

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ( ١٣ )

تا آنکه خدای تو بر آنها تازیانه عذاب پی در پی فرستاد.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ( ١٤ )

خدای تو البته در کمینگاه (ستمکاران) است.

فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ( ١٥ )

اما انسان (کم ظرف ضعیف بی صبر) چون خدا او را برای آزمایش و امتحان کرامت و نعمتی بخشد در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گوید: خدا مرا عزیز و گرامی داشت.

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ( ١٦ )

و چون او را باز برای آزمودن تنگ روزی کند (دلتنگ و غمین شود و) گوید: خدا مرا خوار گردانید.

كَلَّا ۖ بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ( ١٧ )

چنین نیست بلکه (به گناه بخل و طمع خوار شوید چون) هرگز یتیم نوازی نکنید.

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ ( ١٨ )

و فقیر را بر سفره طعام خود به میل و رغبت ننشانید.

وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا ( ١٩ )

و مال ارث را به تمامی می‌خورید (و مراعات حق وارثان ضعیف مانند زنان و دختران و صغیران را نمی‌کنید).

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ( ٢٠ )

و سخت فریفته و مایل به مال دنیا می‌باشید (و به ثواب آخرت هیچ نمی‌پردازید).

كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ( ٢١ )

چنین نیستت (که دنیا طلبان پندارند روز قیامتی نیست) روزی کهه (از زلزله پی در پی) زمین به کلی خرد و متلاشی شود.

وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ( ٢٢ )

و (آن هنگام امر) خدا و فرشتگان صف در صف به عرصه محشر آیند.

وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّىٰ لَهُ الذِّكْرَىٰ ( ٢٣ )

و آن روز جهنم را (پدید) بیاورند، همان روز آدمی متذکر کار خود گردد، و آن تذکر چه سود به حال او بخشد؟

يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ( ٢٤ )

(با حسرت و ندامت) گوید: ای کاش برای زندگانی ابدی امروزم کار خیری انجام می‌دادم.

فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ( ٢٥ )

و آن روز به مانند عذاب خدا هیچ کس عذاب نکند.

وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ( ٢٦ )

و به مانند به بند هلاک کشیدن او هیچ کس به بند نکشد.

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ( ٢٧ )

(آن هنگام به اهل ایمان خطاب لطف رسد که) ای نفس (قدسی) مطمئن و دل آرام.

ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً ( ٢٨ )

به حضور پروردگارت باز آی که تو خشنود به (نعمتهای ابدی) او و او راضی از توست.

فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ( ٢٩ )

باز آی و در صف بندگان خاص من در آی.

وَادْخُلِي جَنَّتِي ( ٣٠ )

و در بهشت من داخل شو.