بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَالضُّحَىٰ ( ١ )

قسم به روز روشن (یا هنگام ظهر آن).

وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَىٰ ( ٢ )

و قسم به شب به هنگام آرامش آن.

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَىٰ ( ٣ )

که خدای تو هیچ گاه تو را ترک نگفته و بر تو خشم ننموده است (چهل روز بر رسول وحی نیامد، دشمنان به طعنه گفتند: خدا از محمد قهر کرده. این آیه رد بر آنهاست).

وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولَىٰ ( ٤ )

و البته عالم آخرت برای تو بسی بهتر از نشأه دنیاست.

وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَىٰ ( ٥ )

و پروردگار تو به زودی به تو چندان عطا کند که تو راضی شوی (در دنیا نصرت و در آخرت مقام شفاعت به تو بخشد).

أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَىٰ ( ٦ )

آیا خدا تو را یتیمی نیافت که در پناه خود جای داد؟

وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَىٰ ( ٧ )

و تو را (در بیابان مکه) ره گم کرده و حیران یافت (در طفولیت که حلیمه دایه‌ات آورد تا به جدّت عبد المطّلب سپارد در راه مکه گم شدی، حلیمه و عبد المطلب سخت پریشان شدند و خدا زود آنها را به تو) ره نمایی کرد.

وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَىٰ ( ٨ )

و باز تو را فقیر (الی الله) یافت (به دولت نبوت) توانگر کرد (و نعمت رسالت عطا نمود).

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ ( ٩ )

پس تو هم یتیم را هرگز میازار.

وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ( ١٠ )

و فقیر و گدای سائل را به زجر مران.

وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ ( ١١ )

و اما نعمت پروردگارت را (که مقام نبوت و تقرب کامل به خدا یافتی، بر امت) باز گو.