چنان‏که روایت شده: حضرت موسى بن جعفر علیه السّلام پس از طلوع صبح سجده مى‏نمود تا هنگام ظهر شرعى، و بعد از عصر تا هنگام‏ شام، و در حدیث دیگرى وارد شده: آن حضرت بیشتر از ده سال هر روز پس از طلوع آفتاب، تا هنگام ظهر شرعى در سجده بودند، و به سند صحیح روایت شده: حضرت رضا علیه السّلام به اندازه‏اى در سجود مى‏ماند، که سنگ‏ریزه مسجد از عرق ایشان‌تر مى‏شد، و آن حضرت‏ دو طرف روى خود را بر زمین مسجد مى‏چسباندند. در کتاب رجال کشّى آمده است که فضل به شاذان نزد ابن عمیر آمد درحالى‏که در سجده‏ بود، و سجده را بسیار طول داد، چون سر برداشت، و درباره طول سجده‏اش سخن به میان آمد گفت: اگر سجده جمیل بن درّاج را مى‏دیدى، سجده مرا طولانى نمى‏شمردى، و نیز گفت: روزى نزد جمیل رفتم، او سجده را بسیار طول داد، چون سر برداشت، گفتم: سجد را طول‏ دادید؟ گفت: اگر سجده معروف بن خرّبوذ را مى‏دیدى، سجده مرا آسان مى‏شمردى، و نیز از فضل بن شاذان روایت کرده: حسن بن على‏ بن فضّال براى عبادت به صحرا مى‏رفت، سجده را به اندازه‏اى طول می‌داد، که پرندگان بر پشتش مى‏نشستند، به گمان اینکه جامه‏ى افتاده‏اى‏ است، و حیوانات وحشى در اطراف او مى‏چریدند و از او نمى‏هراسیدند و نیز روایت کرده: علىّ بن مهزیار، به هنگام طلوع آفتاب به سجده مى‏رفت و سر بر نمى‏داشت تا براى هزار نفر از برادران خود دعا مى‏کرد همانند آنچه که براى خود دعا کرده بود، و از کثرت طول سجده بر پیشانى او به مانند زانوى‏ ش‌تر، پینه بود!! و نیز روایت کرده: ابن عمیر پس از نماز صبح سر به سجده شکر مى‏گذاشت و بر نمی‌داشت مگر هنگام ظهر. بهتر این است که سجده شکر پس از تمام‏ تعقیبات و پیش از انجام نوافل باشد و بیشتر اصحاب گفته‏اند: در نماز مغرب پس از نوافل انجام گیرد و بعضى زمان انجام آن را پیش از نوافل گفته‏اند، و ظاهرا هر دو وقت خوب است ولى پیش از نوافل بجا آوردن بهتر است، چنانکه حمیرى از حضرت صاحب الزمان علیه السّلام روایت کرده و اگر هر دو را به عمل آورد، شاید بهتر باشد